O tragedii Gustolfa napisano wiele, ba, zrealizowano nawet z rozmachem film, w którym ukazana została nikczemność kapitana Aleksandra Marinesko, dowódcy rosyjskiego okrętu podwodnego S-13 wydającego rozkaz posłania trzech torped w pasażerską niegdyś jednostkę, na czas wojny włączoną w siły Kriegsmarine, jako statek-szpital i pływająca baza dla okrętów podwodnych.

Bywają dni, przyznaję, że większym szacunkiem obdarzam mój motocykl niż istotę poruszającą się na dwóch kończynach w dumnej pozycji pionowej. Niezmiennie martwi mnie ten stan, jednak znając doskonale poczynania gatunku, który nierzadko z taką dumą reprezentujemy podczas fet i pochodów, konfliktów zbrojnych i udanych prób rozszczepienia atomu, muszę przejść z nim do porządku dziennego, co zawsze w takich sytuacjach czynię i czynił będę, tak mi dopomóż Wielki Motocyklowy Boże, co wozisz się wyłącznie szpanerskim sprzętem ku zgrozie i zazdrości wszystkich tych, dla których przygoda z motocyklem kojarzy się z wystawieniem płatnego kwitu przez policyjny dwukołowy patrol.

Przed chwilą w mojej skrzynce wylądował email od Yamaha z prośbą o publiczne udostępnienie. Oto jego treść. Pisownia oryginalna.

Zaczęło się niewinnie. Jedynka, dwójka, o trójce przecież nie mogło być jeszcze mowy. Przestrzeń ograniczona, poćpiegi polskie, włoskie, hiszpańskie, roześmiane, rozbrykane, śnieg dokoła. Tylko czemu, pytam się, dwa ślady za sobą zostawiam, skoro tylko jeden słuszny jest, był i będzie, a niech no ktoś spróbuje inaczej powiedzieć, to go od razu z błędu wyprowadzę. A dwa ślady, miast jednego, jak były, tak są, i zdaje się, że rady na to żadnej być nie może i nie będzie przez jeszcze kilka miesięcy.