W Polsce skazany na śladowość, o czym świadczyć może salonowa nieobecność. Na Wyspach Brytyjskich, w Niemczech, Hiszpanii i w wielu innych krajach chętnie dosiadany i doceniany. Wystrzelony z produkcyjnej taśmy w 2008 roku, jako niebliźniaczy model zamęczanej w szkołach jazdy YBR-ki, pretendował do bycia kimś znacznie więcej. Łeb nosił wysoko w chmurach marząc, by nazwać go cruiserem, choć w istocie ciężko tytułować go dorosłym motocyklem. To pełnokrwisty Junior, ale nie przedszkolak. Lubi brykać, zagrać czasem na nosie, spłatać figiel, choć w istocie pije i pali mniej, niż niektórzy z podpatrywanych przeze mnie gimnazjalistów.

Tak różni tacy sami 

Przy tworzeniu Customa naczelną ideą było zrobić coś z trwale zakorzenioną na rynku YBR-ką. Tak samo, ale inaczej. Po trwającej z pewnością miesiącami burzy mózgów konstruktorzy z Iwaty postanowili nadać bieg swoim przemyśleniom i przerysować istniejącą już poćpiegę. 

I poszły chromy na wydech, lusterka, kierunkowskazy, na boczki à la Virago pod zbiornikiem paliwa. Efekt musiał ich zdecydowanie ośmielić, co skłoniło ich do dalszej customizacji. Siedzenie zostało obniżone o dwadzieścia milimetrów w stosunku do standardowej YBR-ki i inaczej wyprofilowane, a bak również nabrał charakterystycznego, płaczliwego, choć nie nowatorskiego kształtu.  

Jedno jest pewne. Gdziekolwiek postawiony Yamah wzbudza należny mu szacunek i podziw. Jest notorycznie głaskany, dotykany i nierzadko zastaję go ze światłami przełączonymi na drogowe, czytelny znak pozostawiony przez niewidzialną rękę najczęściej jakiegoś uświnionego lodem podrostka, którym wszyscy przecież kiedyś byliśmy.Yamah jest po prostu ładny, choć pamiętać należy, że to nie uroda skłania go do ruchu.   

Czy ten dźwięk może kłamać?

W Customie wszystko pachnie klasyką. Przyjazna woń starych czasów niezmiennie nazywanych przez nas dobrymi usposabia sentymentalnie. Zmiana nastroju następuje po przekręceniu kluczyka. Charakterystyczne, pięknie brzmiące „ssssss” dostojnie informuje, że układ paliwowy został wyposażony we wtrysk. Obwieszcza nowoczesność kładąc kres nostalgii. Pobudzony do życia silnik półbasowym tonem przemawia, że mutacja jeszcze się nie zakończyła, więcej, nie zakończy się nigdy, że szczeniakiem być fajnie, a wkroczenie w dorosłość, jako czynność przykra i niepożądana, spotka sie ze zdecydowaną odmową gotowego do harców gówniarza.  

Letni piecyk

Nie poraża mocą, zwłaszcza przy niskich obrotach, choć przy odpowiednim dokręceniu dynamiczny skok na pierwszym biegu wzbudzić może podziw przechodzącego obok emeryta, który, zanim zapali się zielone, zdąży wspomnieć, że widok Yamahiego przywołuje mu obraz Wuefemki objeżdżanej z kurczowo wczepioną w niego żoną, a następnie sprzedanej po znajomości Stachowi (tzn. Wuefemka, nie żona) z naprzeciwka celem zajęcia się pracą, domem, rodziną i wyczekiwaniem na aktualny stan: bycie słabo przez państwo opłacanym emerytem stojącym pod światłami i wgapiającym się w sprzęt, który Wuefemką w żaden sposób nie jest i nigdy nie będzie, choć jego zawiadowca emerytem kiedyś, niestety, zostanie.   

Wysokie obroty, tak, to jego świat. Tutaj ograniczona do 10 koni moc ukazuje się w całej swej okazałości i nawet ekspresowe czy autostradowe przeloty nie wydają się być czymś niedorzecznym. Skrzynia biegów pracuje, zgodnie z marzeniami: precyzyjnie, zmuszając od niechcenia szwajcarskie zegarki do pęknięcia z zazdrości, rozmienienia się na drobne i wylądowania w zapomnianych szufladach cenionych w świecie liczykrupów. 

Latawiec

Trasy, paradoksalnie, wywołują u Yamaha szybsze bicie serca. Wysokie obroty świszczą pięknie oznajmiając światu radość i juniorskość. Zakrętom nasz Japończyk kłania się w sposób śmiały i zdecydowany. Mistrzem prostej nigdy nie będzie a i przecież nigdy do takiego tytułu nie aspirował, ale już wyprzedzanie przepisowo sunących tirów oraz zintegrowanych z prędkością patrolową klientów klinik geriatrycznych, którymi, należy to podkreślić, wcześniej czy później jak jeden wszyscy się staniemy, nie nastręcza mu większych problemów. Wysoko umieszczona kierownica wymuszająca idealnie wyprostowaną sylwetkę przydaje prócz szyku także komfortu przy dłuższych przelotach. O tylnim zawieszeniu wyposażonym w pięciostopniową regulację i teleskopowym przodzie można powiedzieć jedno – co mają wybierać, wybierają. I robią to dobrze.   

"Boys Are Back In Town"

Po mieście wyczyniałem Yamahem najróżniejsze hołupce mieszczące się w granicach obowiązującego w tych szerokościach geograficznych kodeksu drogowego. Daleki jestem od manewrowania wśród kamienic i bloków w sposób ugruntowujący kierowców samochodów w nie podlegającym reformom przekonaniu, że większość motocyklistów, o ile nie wszyscy, zachowują się jak tańczący nad jakimś hiperwąwozem linoskoczek posiadający za jedyne zabezpieczenie wyłącznie własną odwagę, bo widownia z pewnością zostawiła ją w waldkowym lombardzie. Zresztą, co tu więcej o betonie? Wystarczy zerknąć na sylwetkę Customa, aby wiedzieć, że Yamah w swojej gówniarskiej zgrabności wdzięczy się do miasta, to nie pozostając dłużne, oferuje mu siebie, a ten skośnooki Junior lata sobie po nim z gracją i finezją Natalii Portman z Czarnego Łabędzia Aronofskiego.   

Ecce homo! Eco moto! 

W czasach, gdy świat pozbył się takich tytanów złóż jak legendarny pułkownik Muamar al-Kadafi, autor wiekopomnego stwierdzenia "Kobieta też jest człowiekiem" zawartego w Zielonej Książce jego autorstwa czy wciąż w pewnych kręgach opłakiwany Saddam Husajn nie doceniający za życia Kurdów, tak jak by tego oczekiwali, a kryzys finansowy pogrążą kolejne kraje w atmosferze niesprzyjającej niedzielnym grillom, Yamah pruje beztrosko przed siebie, stacje benzynowe przy swoim stosunkowo mało pojemnym, dwunastolitrwoym baku, odwiedzając rzadko i niechętnie.  Tak, jedną z jego największych zalet jest ekonomia. Po ośmiolitrowym wlewie paliwa Custom przejechał niemalże czterysta kilometrów (389) w cyklu mieszanym, co wydaje się osiągnięciem godnym championa. 

"Zawsze tam gdzie Ty"

Jeśli lubisz chłonąć świat przez pryzmat podróżnej siedemdziesiątko-dziewięćdziesiątki, w kieszeni siedzi ci wąż lub małżonka(ek), Yamah wielokrotnie rozświetli ci twarz księżycowym grymasem, a świat, ten reprezentowany przez wiecznie z „czegóś” niezadowolonego szefa domagającego się wyników, wampirycznych współpracowników zgarniających ci premię z przed nosa i posiadających wyższe słupki podczas cotygodniowych podsumowań, wyda ci się ciągiem logicznie skonstruowanych zależności, wśród których naczelną będzie ta jedna: ty będziesz zależał od Yamaha, on od ciebie i w tej napawającej pierwotną radością symbiozie żaden horyzont nie wyda się zbyt odległym, aby odważyć się po niego sięgnąć.