Zanim obwieszczę dostojnie koniec seoznu, pozwolę zimie zaskoczyć drogowców i podejmę urwany rok temu wątek: przepalać czy nie przepalać, zajmę się czymś innym, mniej istotnym. Miniony tydzień przyniósł bowiem wiele, choć - gdyby uważniej przeanalizować - nie oferował nic, co wprawiłoby mnie w zdumienie. Chociaż może trochę…

W niedawnym wpisie EasyXJRider opowiedział, jak został zmuszony przez z pewnością lekko pijany Los do zmierzenia się z ciężarem pozbawionego benzyny Gixa, czego dostrzec nie chciał przejeżdżający jakimś siedmiotonowym sprzętem Brat Wiatru.

Przypomniał mi się natychmiast pewien artykuł pochwalny z pewnego tygodnika, który z bez większego zainteresowania przeczytałem pewien czasu temu przy barze w pewnej knajpie racząc się pewnym piwem, gdyż niepewnych nie pijam. Stało tam wyraźnie, że motocykliści to odrębna kasta w społeczeństwie: taka więź między nimi zadzierzgnięta, że jeden drugiemu to i koszulę by oddał, i spodnie, co tam, własne jajca by na tacy oferował, wcześniej samemu je sobie wyrzezując. Teoretycznie niewykluczone, jednak z własnego doświadczenia wiem, że podobnie jak narkotyki i alkohol, ludzie są różni i tacy pozostaną. 

 Pamiętać jednak należy, że najczęściej w chwilach trudniejszych bywa po prostu w porządku i w tym miejscu natychmiast przypomina mi się odwiedzona niedawno Transfogarska. Gdzie bym się nie zatrzymał, gdzie bym luntem się nie sztachnął stawały chłopaki na rumuńskich blachach i głosem pełnym autentycznej troski dopytywali czy wszystko w porządku, czy jeszcze żyję, póki nie zginąłem i czy żyć dalej zamierzam?

“Nulla regula sine exceptione”, jak zapewne powiedział Brutus dźgając nożem odrobinę zdumionego Juliusza, który pożyłby dłużej, gdyby nie boskość, z jaką zbytnio się obnosił, co nie wszystkim było na rękę.    

Kolejne zdumienie wygenerowane zostało nowością od Hondiego, konkretnie modelem CTX 1300. Kiedy stanąłem oko w oko ze zdjęciem motocykla, w którym gustowałby, gdyby tylko mógł, mój dziadek, w pierwszej chwili przeżegnałem się z nabożną czcią. W drugiej kształt CTX-a skojarzył mi się z klasycznymi tour operatorami od BMW-iego: K75 i K100 cenionymi na świecie przez pokaźne i stale rosnące grono użytkowników.

Muszę mieć tego Hondiego!, zakrzyknąłem i postanowiłem zabrać się za pisanie oficjalnego listu do odległej od Polski Japonii, w którym zamierzam zadziwić tego i owego. Zamierzam w nim udokumentować moje wielkie zainteresowanie jednośladami, złożyć obietnicę nie jeżdżenia w deszczu, garażowania w ciepłym, regularnego serwisowania w ASO, a także poprosić o obniżenie masy CTX-a o jakieś dwie tony oraz ceny o przynajmniej sto tysięcy złotych i przesłanie motocykla w kartonie na adres podany poniżej.

Chyba niegłupi pomysł?   

 

PS. Kilka słów o spodniach, w których jeżdżę na codzień. W święta także. 

http://motorismo.pl/articles/spodnie-rebelhorn-str ap-moc-na-szelkach