Z niejakim smutkiem pojechałem z Yamahem do serwisu na przegląd, mimo iż ten wierny łobuz zapierał się podstawką centralną, jak tylko mógł. Wiadomo, dwa dni niejeżdżone będzie to i złość cylinder szarpie. Rzucały Yamahowi osiedlowe dziecka kwiaty pod koła. Baby świece paliły i popiołem głowy posypywały, a chłop jeden z drugim kadzidłem grzechy i przewiny nasze próbował przegonić. Yamah parskał i prychał rozgniewany, bo mu się ta podróż nie widziała wcale.

Producent zaleca, przekonywałem go przy jednoczesnym pocieszaniu, na co Yamah gniewnie rzucił: a duże to po dwanaście tysięcy km jeżdżą bezprzeglądowo! A jak duży może, to mały gorszy ma być? A, takiego!  Przepełniony uzasadnioną w jego rozumieniu złością obiecał Yamah wystosować do Iwaty protest, w którym klarownie wyjaśni z pominięciem wyrazów uznawanych za nieparlamentarne, co sądzi o sześciu tysiącach kilometrów, które jego zdaniem, są jakąś szykaną i powinny być publicznie napiętnowane oraz poddane w wątpliwość.

Na trzy dni stałem się pieszym.

Cóż poradzić, trzeba się było w stal autobusową zapakować, co też uczyniłem poprzez rozłożenie w wejściu czerwonego dywanu i skropienia powietrza wonnościami. Widziałem przecież, że ten w czapce, ta w kapeluszu i ten pod krawatem już wypuszczają z siebie gazy, o czym dobitnie świadczyły ich napięte mięśnie twarzy. Tak, warto mieć przy sobie perfjumy.   

I jechałem przez stanie, bo siedzieć jadąc stalą nie lubię, choć siąść mi się czasem zdarza, czego się później sam przed sobą wstydzę.

Rozmowy wokół standardowe. Polskie. „Uwierz mi, Waldziu, sąsiad z naprzeciwka, kutasa kawał z niego jak sie masz, a to jego BMW całe, śmiech na sali, tylko stoi i stoi pod blokiem, podczas gdy moja KIA jeździ i jeździ, to tu, to tam, na akwenik wodny, fakt autentyczny, panie, jak bum cyk cyk, weźże zapytaj Mariana z siódemki, on wie wszystko, a i Żyda na kilometr zwęszy…”. 

Mgła też jakaś taka jak zazwyczaj o tej porze buszowała za stalą i przyznam szczerze, że w niej, ani przez nią, żadnego sprzęta nie dostrzegłem, a zwyczaj mam taki, że jak już jadę przez stanie, to sprzęty podliczam, jako i za szczyla samochody sumowałem, dzieląc je na polskie i obce.  

Smutek mnie jakiś za wszarz złapał i w pysk jakieś sześć do siedmiu razy zdzielił, bo wiedziałem, że z tej mgły do mojego liczenia niewiele się zrodzi. I tak jechałem we mgle samotnie, wiedząc, że biedny mój motocykl protest spisuje układem wtryskowym na podnośniku mechanika.

Aż w końcu odebrałem Yamaha… w ramiona sobie padliśmy, ze wzruszenia zapłakaliśmy, ja ze łba popiół żałobny strząsnąłem, ściereczką dowyczyściłem szczęśliwą facjatę gówniarza i znów stało się po prostu to: ten najpiękniejszy na świecie dźwięk zapinanej na zimnym silniku jedynki, szczeniacki warkot sto dwudziestki piątki i wesołe pogwizdywanie skośnookiego fąfla dobywające się spod reflektora…  

W drodze do drogerii w celu zaopatrzenia się w zapas wonności na zimę mijaliśmy mnóstwo stali po drodze, a na światłach czasem perfjumem psikałem dostrzegając uchylone w autobusach okna i napięte twarze ubitych pasażerów wyrażających całą dziwność świata.

Cztery miesiące do wiosny, powtarzałem zawzięcie, cztery miesiące…