Nie jadę tam by udowodnić coś komuś bądź sobie, ponieważ przede mną zrobiły to już tysiące. Nie kieruję się do Ziemi Świętej, aby ratować głodujące dzieci, mediować przy rozwiązaniu odwiecznego konfliktu arabsko-żydowskiego czy przekonywać świat, że Bóg chrześcijan potężniejszy jest od Allaha czy tajemniczego Boga hebrajskiego.

Jadę do Izraela, bo o tej podróży marzyłem od lat, jednak zawsze coś mnie od niej oddalało: a to rewolucje w krajach arabskich, to znów zamknięcie połączenia morskiego Wenecja – Aleksandria czy wreszcie pochłaniająca coraz to nowe ofiary wojna domowa w Syrii. O samolocie nigdy nie myślałem, bo latać się po prostu boję, a poza tym czy to aż tak wielka przygoda polecieć do Izraela, na miejscu wynająć motocykl i zrobić dwie rundki dookoła? Być może. Wolę jednak zrobić to inaczej.

I tak już 1 czerwca zrobię dokładnie to samo, co tysiące innych podróżujących motocyklistów: wsłucham się w dźwięk silnika na wolnych obrotach, wrzucę jedynkę, następnie biegi wyższe i będę jechał i jechał. Czasem przystanę w celu wprowadzenia w płuca formaldehydu, fenolu, cyjanowodoru oraz innych substancji odradzanych przez restrykcyjne środowisko medyczne. Nie zapomnę też o zagotowaniu makaronu z – dajmy na to – sosem pomidorowym, ponieważ uwielbiam pastę w każdej postaci, choć nie jestem Włochem.

Wieczorami będę zatrzymywał się na kampingach, gdzie będę pił z pewnością nie najlepszej klasy piwo w rozsądnych ilościach i oddawał się rozmaitym refleksjom, gdyż taką mam naturę. Następnie będę budził się, ruszał dalej i znów myślał, że jestem kierowcą skutera, bo w długich przelotach o skrzyni biegów najczęściej rzadko się przypomina, choć w Turcji podobno należy o niej bardzo pamiętać.

Aszdod, Hajfa, Tyberiada, Jezioro Galilejskie nazywane także morzem, Wzgórza Golan, Zachodni Brzeg Jordanu, Hebron, Jerozolima, Betlejem, Nazaret, Morze Martwe*, Aszkelon, Morze Czerwone i dziesiątki innych miejsc, o których jak do tej pory tylko wiele czytałem… to wszystko przede mną.

Ziemię Izraela przemierzał będę w tempie spacerowym, bowiem kraik to malutki i w 40% zapiaszczony przez Pustynię Negew**, choć niezaprzeczalnie obfitujący w historie i historię, dla których tam się przecież udaję.

Omijał będę tylko Synaj, bo tam Beduini robią to, w czym wyspecjalizowali się przez tysiąclecia: porywają dla okupu, a przyznam szczerzę, że jeśli miałbym wybierać między byciem porwanym, a wolnym, bez zastanowienia wybrałbym drugą opcję.

Potem, niestety, będę wracał i wracał ponownie przez Turcję, choć tym razem nie przez jej malowniczy środek, ale zachodnim wybrzeżem pamiętając, że legenda o Troi domaga się ożywienia w jej ruinach, a Stambuł ze swoimi bazarami, meczetami i nie milknącym hałasem mimo europeizacji rozpoczętej dawno temu przez Ataturka wciąż emanuje czarem i przepychem orientu, o jakim czytałem w dzieciństwie w naprawdę pięknych baśniach.

I na koniec deszcz, jaki przywita mnie w Polsce – lato ma być ponoć wyjątkowo mokre i powodziowe – przypomni mi, że upał Ziemi Świętej jest już tylko wspomnieniem.

Relacji na blogu nie będzie, ale gdzieś z pewnością się pojawi, o czym poinformuję.

8 tysięcy kilometrów czeka. 

Salam. Peace. Szalom.

 

* Znaleźć tam można aż sześć(!) darmowych kampingów*. Nie ma na nich wprawdzie elektryczności, ale mi to nie przeszkadza. Pobierana jest jedynie – bardzo to cieszy krakowskiego skąpca, jakim jestem– symboliczna opłata za korzystanie z sanitariatów. Brawo!

**W jednym z ostatnich przemówień przed Parlamentem Europejskim urodzony w Polsce prezydent Izraela Szimon Perez powiedział, że brał udział w siedmiu wojnach, jednak ta z pustynią była najcięższa.