O sile oddziaływania parad wojskowych wiedziało wielu władców tego dziwnego świata: urządzali je w ciemnościach, rozświetlali pochodniami i pozwalali patetycznej muzyczce dystrybuować między widzami narodową ekstazę. Choć i parady organizowane za dnia, demonstrujące detalicznie potencjał militarny również potrafiły dostarczać oglądającym wielu emocji nazywanych przez wielu z nich podczas ciągnących się w nieskończoność imprez „wiekopomnymi”.

Ze względu na dziwny zbieg okoliczności ominął mnie pokaz wirtuozerii wojsk specjalnych zorganizowanych pod Królewskim Zamkiem na Wawelu w ramach ich święta i jedyne, co mogłem zobaczyć to żołnierzy* przygotowujących się do pokazów oraz sprzęt, jakim posługują się dziś i jakim będą się posługiwać, kiedy w końcu ruszą na nas wyznawcy Allaha, który jest ponoć jedynym bogiem, choć – dla przykładu –  członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich mówią, co innego.

Karabiny, pistolety, ubrania, wszystko odpicowane na elitarny błysk, aż się łza w oku kręciła, mimo iż nie jestem żadnym maniakiem militariów ubierającym się w demobilu i poruszającym się po ulicach z repliką Desert Eagle wepchniętą zawadiacko w spodnie. Maczety też nie noszę, choć w Krakowie – o czym świadczą coraz to nowe nekrologii – są tu niezwykle popularne.

I nagle jeden eksponat wprawił mnie w zdziwienie, co więcej, jego obecność wśród tych idealnie nakreślonych przedmiotów zaprojektowanych po to, aby pozbawić życia jak najwięcej przeciwników, wydała mi się tu wręcz nieuzasadniona.

Był to Yamah XT 660Z Tenere w czarnym malowaniu ustawiony obok quadów Polaris. Cała jego kanciastość i kwadratowość w porównaniu z obłością broni palnej różnego rodzaju i perspektywą pokazu żołnierskiego kunsztu wydał mi się tak na miejscu, jak wielka, kilkudziesięciomaszynowa kolumna motocyklowych  125-ek „sunąca” autostradą na zlot fanów małych pojemności i wysokich procentów.  

Oszołomiony jego troszkę nieprzystającą do otoczenia sylwetką transformującą się w piękno chyba dopiero w pełni ubranym Yamahu Supertenere Worldcrosser – choć i nad tym czasem się zastanawiam, mimo iż kiedyś ten motocykl bardzo mi się podobał – próbowałem wyobrazić sobie ten sprzęt na bitewnym polu: jak fruwa w powietrzu womitującym ołowiem, jak przekracza brody rzek, wspina się na górskie szczyty przeganiając zdumione jego czernią kozice i świstaki, jak ostrzeliwany przez snajperów dokonuje heroicznych czynów i tak dalej i dalej…

Próbowałem sobie wyobrazić, jednak, przyznaję, słabo mi to szło.

De gustibus non disputantum, powiedziałby ktoś posiłkując się maksymą zaczerpniętą z czasów, kiedy tłum w ekscytację wprawiały wyścigi rydwanów, równie niebezpieczne i widowiskowe jak dzisiejsze Moto GP, a ja skwapliwie przyznałbym mu rację, dodając z uśmiechem: Anceps remedium melius quam nullum**.

Póki co zdania zmieniać nie zamierzam, a nawet jeśli któregoś dnia mi się odwidzi, uznam XT-ka za kolejny cud świata i zakupię go z myślą o zdobyciu K2 i tak będę pamiętał o tym wyeksponowanym jakby troszkę z boku motocyklu, który z pewnością ma tyle samo entuzjastów, co przeciwników. I mimo wszystko mam nadzieję, że miłość tych pierwszych silniejsza jest i będzie od niechęci drugich.   

 

 *Jedno jest pewne: zerkając na gęste zarosty wielu żołnierzy odnosiłem nieodparte wrażenie, że panowie widzieli ostatni film Kate Bigelow i nieobce są im poczynania NAVY SEALS.

** Niepewne lekarstwo lepsze niż żadne (łac.)