W swoim dość starym filmie polski reżyser uznany w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej za pedofila opowiedział historię pewnej kobiety poddanej w przeszłości okrutnym torturom, która próbuje dojść do siebie w ciszy swojego domu, nie mając pojęcia, że w domu tym… nie powiem więcej: kto widział, wie, kogo ominęło, niech patrzy.

Zawsze, kiedy wspominam ten film i naprawdę fantastyczną kreację Sigourney Weaver na myśl przychodzi mi dziewczyna na motocyklu, mimo iż w Śmierć i dziewczyna nie jeździ się żadnym sprzętem nawet w domyśle. To robi Wolverine podczas swojego japońskiego wypadu, co można było zobaczyć kilka miesięcy temu w kinach. Ale póki co mniejsza z nim.

Chodzi mi o coś innego: o determinację, a tej właśnie w filmie Polańskiego, o którym przebąknąłem nie brakuje, determinację, która sprawia, że co ma być, będzie, a co stać się nie powinno, nigdy się nie stanie.

Dziewczyny jeżdżą, fakt nie podlegający dyskusji: widzę je często i sprawia mi od radość, bo tak się składa, że dziewczyny mają to do siebie, że generalnie zawsze ładniej wyglądają od niemal wszystkich mężczyzn oprócz Davida Beckhama, który w kompleksy wpędził już swoją biedną żonę, Wiktorię z domu Spice Girl.

Ostatnio - pod wpływem wspomnienia przytoczonego filmu - przypomniała mi się opowieść mojego kursowego instruktora. Traktowała o niezwykle sympatycznej dziewczynie marzącej o motocyklowych podróżach. Kruche było to istnienie, po dziewczęcemu drobniutkie, ale po swojemu uparte i gotowe, aby stanąć twarzą w twarz z 22 koniami mechanicznymi CBF 250 od Hondiego.

Wszystko szło dobrze, uśmiechnięta dziewuszka kręciła ósemki, ptaki treliły i moliły, a w jej główce rodziły się marzenia o dalekich wojażach, cudownych, ciągnących się w nieskończoność serpentynach, o magii długich dystansów. Wszystko się zmieniło, kiedy bardzo sympatyczna dziewczynka wywróciła się na placu i siłując się ze 140 kg CBF 250 chronionymi przez gmole stwierdziła, że nie dla niej to wszystko: i te ósemki, i ten plac i te podróże dalekie i bliskie. Zrezygnowała ze łzami w oczach.

Ktoś mógłby powiedzieć: selekcja naturalna i z pewnością miałby rację. Ja ująłbym to jednak inaczej wyznając na początku, że dziewczynki było mi bardzo żal, bo zdaję sobie sprawę, że ciężko się traci marzenia, które miesiącami stawiało się w labiryntach umysłu. Ta dziewczynka nie przegrała wcale ze 140 kg i z drobnym dreszczykiem wywołanym - z tego co mi wiadomo - niegroźną glebą przy niewielkiej prędkości. Przegrała ewakuując się poza pole, gdzie manewr jej woli był możliwy do przeprowadzenia: na tyły frontu, skąd pierzchnąć jest o wiele prościej i jakoś tak mniej wstyd samemu przed sobą. Przegrała nie dlatego, że jej ciało było drobniutkie. Została zwyciężona, ponieważ zabrakło jej tego, co mieć należy, a co banalnie zwie się determinacją.

Mam tylko nadzieję, że opowieść o dziewczynce, która początkowo nie dała rady, skończyła się wielce poważanym w Hollywood happy endem i że sunie ona teraz - no, może nie teraz - drogami krajowymi i międzynarodowymi ciesząc się, że drobne jej ciało radzi sobie z wiatrem nie gorzej od rosłych chłopów.   

PS. Ostatnio prowadziłem dwa blogi traktujące o filmach i motocyklowaniu. Spróbowałem połączyć to w jedną całość i założyłem nowy blog, gdzie będę publikował najczęściej. http://drogiszerokie.blogspot.com/