Połówka wypijana we dwóch, inaczej mówiąc ćwiartka, której dziś w myśl unijnych doktryn próżno szukać w powstających z zadziwiającą prędkością osiedlowych monopolowych – wstyd przyznać – w latach wczesnomłodzieńczych, przedlicealnych, nie dość, że wyzwalała we mnie i w moich kolegach pokłady ułańskiej wręcz fantazji, to jeszcze wprowadzała w obieg życia nieznany nam wcześniej element bajkowy, który z biegiem lat przetransformował się w egzystencjalny, żeby nie powiedzieć: metafizyczny, przy czym należy podkreślić, że wtłoczony w krwiobieg alkohol nie sprostał zagadnieniom tajemnicy bytu wciąż pozostającej poza zasięgiem naszego postrzegania.

Teraz, żeby poczuć się w pełni zrelaksowanym, starcza mi troszkę ponad setkę, co nie przeszkadza mi być wnikliwym obserwatorem entuzjastów półlitrówek, sześćsetek, legendarnych litrów, a nawet pretendujących do miana dwulitrowców. Wszystko to przecież jest piękne i dwoma kołami świat próbuje bezskutecznie ujarzmić, z podobnymi problemami się mierzy będąc jednako traktowanym przez słońce, deszcz oraz przemierzające korytarze powietrzne owady o mniejszej i większej sile rażenia.

Dlatego z ciekawością i pasją berbecia szukającego w maminym źródle życiodajnego płynu wypatruję także wieści ze świata większych i olbrzymich pojemności, ciesząc się każdą nowością ukwiecającą, a nawet umajającą i tak już barwny rynek, przy czym po raz kolejny muszę nadmienić, że największą atencją obdarzam aktualnie wszędzie opisywany NC 700 (w obu wersjach) od Hondiego, o którym jeszcze się tu przebąknie.

Pamiętać też należy, że segment ćwierćlitrowców (segmencik właściwie) nie traktowany poważnie w kraju, gdzie litr rządzi pod każdą postacią, a górę nad wszystkim bierze niezłomne przekonanie – w pewnych rzecz jasna kręgach - że po mieście nie latać sportem jest szczytem obciachu, a wszystko, co… i tak dalej i dalej… nudne to jak flaki na dworcu w Kutnie, o którym tak ujmująco śpiewał w utworze „Polska” Pan Kazimierz Staszewski, w czasach, kiedy był jeszcze Kazikiem.

Wprowadzenie do sprzedaży jednocylindrowego, choć dwukontynentalnego KTM-aja, bardziej wypasionego brajdaka półćwiartkowego Księciunia w dwusetnej wersji pojemnościowej jest bezsprzecznie wydarzeniem miesiąca, a przynajmniej w do mnie zbliżonych kręgach mniej zainteresowanych objazdem na kolanie kolejnego europejskiego toru przez magików z MotoGP, których wyczyny, jakkolwiek z dystansu imponujące i efektowne wprawiają mnie nierzadko w przerażenie graniczące z głęboką zadumą nad ludzką odwagą, moim nieskrywanym tchórzostwem przed 649 km/h oraz wywołują tęsknotę za ukochaną siedemdziesiątką drogami krajowymi.

Przypomina mi się słowo, w którym – moim zdaniem – jeden z dziennikarzy (gdzie to czytałem, nie wiem) zamknął istotę sylwetki Bandita od Suzuka: „wołowaty”. Coś jest w tej masywności, korpulencji i masie. Dwusetny KTM-aj, podobnie jak jego mniejszy protoplasta wydaje się dopominać podobnego określenia, co nie przeszkadza wcale, podobnie jak przywołanemu wyżej Japończykowi, w dostrzeżeniu w nim finezji i gracji.

Poza tym zadziorny jest ten Większy Książę: z pewnością pociągnie jednocylindrowca do działań zaczepnych, w czym niezwykle pomocne okażą się konie mechaniczne, a konkretnie sztuk 26, co – gdyby uparcie rozważyć to być może nietrafione porównanie – nie stawia go aż tak daleko w tyle za 48 końmi NC 700 mających z pewnością spory wkład w niskie spalanie kształtujące się, jak donosi jeden z testujących, na poziomie 3.2 l/100 km. Taki wynik w siedemsetce? „Panie, panie!”* Przecież to być nie może! Ale jest**. W tych trudnych czasach, kiedy legendarne krakowskie obwarzanki puchną cenowo, a lud polski nerwowo zgłębia tajniki zdolności kredytowej, takie rozwiązanie może uleczyć niejedną turystyczną duszę.

Jo ino 10 koników mom, mruczy po krakowsku mój wierny Yamah, ale hasać też hasom przecie po polu i co mi na dobrą sprawę tam do 26. Ale piękny jest ten KTM-aj, dodaje po chwili, podchichrując się w języku legendarnych samurajów. Niby gówniarz, ale… kiite gokuraku mite jigoku (brzmi jak raj, ale piekło gdy się przyjrzysz).

Za wieścią o Dużym Księciu zdetonowała się plotka o YZF-R250 od Yamaha przygotowującym się chyba do zdrowej konkurencji z CBR i Ninją oraz pomijanym chronicznie w branży dziennikarskiej Wolfem od SYM-iego, którego kształt i osiągnięcia doceniane w południowej Europie u nas wciąż nie mogą odnaleźć pokaźniejszego grona należnych mu fanatyków.

Niby kanikuła, ogórki, a trochę się dzieje. Zloty, rajdy, promocje, premiery, wyjazdy, objazdy, wymiana oleju, naciąg łańcucha, golenie, strzyżenie, prequel Obcego, domagający się ofiar Batman… Dlatego idąc za głosem Andrzeja Grabowskiego wychwalającego ku pamięci wiadomo czyjej „cycate anioły” pewnym głosem – wciąż jednak niepewny zmiennej od najbardziej zmiennej kobiety aury – powtarzam: A ja wam mówię jest dobrze, jest dobrze, ale nie najgorzej jest…

 

* Prezydent Lech Wałęsa.

*CS 650 z Bawarii przy swoich 50 KM spala na „setkę” 3.5 l. Podobno.