Po dwunastu lat intensywnych badań i eksperymentów grupa amerykańskich naukowców ze stanu Ohio oraz z innych stanów opracowała teorię, która kategorycznym, nie znoszącym sprzeciwu tonem oznajmia: jeśli na dzień przed planowaną wyprawką w okolice Żywca, a konkretnie do namalowanego boską ręką Międzybrodzia Bialskiego zobaczysz motocykl nie doceniany wcześniej na zdjęciach i zachwycając się nim wyrazisz zdumienie nad ewidentnymi różnicami pomiędzy rzeczywistością, a światem przedstawionym przy pomocy aparatów fotograficznych, wyjazd będzie niezapomniany, a wrażenia z niego rozgrzeją cię niejednokrotnie podczas jesiennych wieczorów tytułowanych najczęściej „długimi”.

Ujrzałem go. Jego Kwadratowość, na którym Weronka Kwapisz objechała Europę, o czym poinformowała na łamach Świata Motocykli oraz na innych łamach, półćwiartkowy Van Van od Suzuka wdzięczył się na ulicy Wielopole (każdy wie, gdzie to jest) w Stołecznym Królewskim Mieście Krakowie zmuszając do niepozostania obojętnym wobec jego charakterystycznej sylwetki.

Łypnąłem na niego okiem, a skoro ja łypnąłem, Van Van łypnięciem musiał odpowiedzieć, choć łaskawości w tym nie było wiele. Przepraszam, Waszą Kwadratowość, przemówiłem pokornie, ale… Doprawdy, nie trzeba, przerwał mi wyniośle małolitrażowiec z Hamamatsu i jakby domyślając się moich wcześniejszych z niego podśmiechów skutecznie zamknął się w sobie.

I oto nagle zostałem zdominowany przez miliony hektolitrów wody zgromadzonych w Jeziorze Międzybrodzkim rozlewającym się na terenach dwóch wzbudzających podziw miejscowości, hektary lasów porastających jego pnące się ku niebu brzegi, zaporę na rzece Soli w Porąbce zbudowaną w latach 1928-1937 wg projektu Gabriela Narutowicza (tak, właśnie tego Narutowicza) i Tadeusza Baeckera oraz niekwestionowaną królową, Górę Żar z krążącymi nad nią szybowcami i paralotniami, domagającą się zdobycia przez niewjechanie wagonikami kolejki linowej sprowadzonymi z Gubałówki w roku 2004.

Międzybrodzie Bialskie przywitało mnie odpustem reprezentowanym przez watę cukrową oraz dziesiątki stoisk z kolorowymi różnościami rozgrywającym się w okolicach usytuowanego nad samym jeziorem campingu kościoła, wymaszerowującą z niego strażacką orkiestrą wycinającą naprawdę żwawe kawałki oraz słońcem coraz skuteczniej ucierającym nosa doprawdy wstrętnym chmurom.

Ponad trzygodzinny wchód na Górę Żar urzekającą trasą dookoła jeziora skutecznie pozwalał zapomnieć o „całym bożym świecie”, a także o innych światach: nazwanych i tych czekających na swoich odkrywców. Latały pany i panie (najwięcej na CBR od Hondiego w różnych wersjach pojemnościowych) na odpicowanych sprzętach nierzadko efektownie sycąc zmysły pieszego turysty, za jakiego z pewnością uchodziłem. Wszystko to cisnęło na Górę Żar, dokąd wiedzie droga z owianym licznymi legendami miejscem, gdzie jakoby przedmioty toczą się pod górę pretendując tym samym do miana anomalii grawitacyjnej.

Chłonąc świat z być może niezbyt oszałamiającej, jednak widokowo w pełni satysfakcjonującej wysokości 761 m.n.p.m., skąd do nieba wydaje się być mniej niż 300 mil*, chłodzony powietrzem, choć także i cieczą, zasilony tradycyjną góralską potrawą, hamburgerem wpatrywałem się w domagającą się podziwu ekwilibrystykę paralotniarzy, których przyciągają tu bodaj najbardziej w Polsce korzystne prądy powietrza, w wesołe harce szybowców wzbijających się w przestworza z usytuowanego pod Górą Żar lotniska, w harmonijną krajobrazową całość przypominającą mi skutecznie o ludzkiej małości i niedoskonałości wobec potęgi nie dającej się ujarzmić natury.

Zachód słońca zastał mnie w towarzystwie jeziora przesączającego się pod zajętym pomostem, sześcioprocentowego napoju gazowanego oraz historii opowiedzianej przez pobliską tablicę upamiętniającą spotkanie ze „społeczeństwem i żołnierzami” gen. Józefa Hallera von Hallenburga, weterana I Wojny Światowej oraz Wojny Polsko-Bolszewickiej, dowódcy II Brygady Legionów Polskich, który siedem lat później, pamiętnego roku 1939, podobnie jak wielu innych żołnierzy i oficerów przedostał się przez Rumunię do Francji, aby tam rozpocząć mozolny, mający potrwać kilkadziesiąt miesięcy proces powstrzymywania militarnej ekspansji skąpanego w swastykach państwa.

 

*300 mil do nieba (1989) w reżyserii Macieja Dejczera to jeden z bardziej wyrazistych filmów o realizacji marzeń, którego akcja – bazując na autentycznych wydarzeniach – rozgrywa się w czasach, kiedy spełnieniem wydawał się być zakup lodówki wystanej w całonocnej kolejce.