Ostatnio Mrok zawładnął mną ubiegłego lata na chorwacko-słoweńskim przejściu granicznym, które od innych znanych mi wakacyjnych przejść nie różniło się specjalnie: ptaki treliły i moliły, kilka bezdomnych psin błąkało się tu i tam próbując z głodu obgryzać siebie nawzajem. Słońce omiatało zastaną rzeczywistość, równo traktując zarówno kierowców samochodów, jak i motocyklistów, przy czym muszę nadmienić, że tych drugich reprezentowałem wyłącznie ja, a przynajmniej przez większą część przygranicznej wizyty.

Była godzina mniej więcej 14.

Było przynajmniej 217 stopni Celsjusza, co dla spoczywającego w cieniu drzewa autochtona zmożonego lokalnym środkiem mącącym świadomość stanowiło z pewnością wartość obojętną, jednak dla mnie, turysty z Polski uwielbiającego zresztą upały, zakutanego w strój, który w tych warunkach zasługiwał wyłącznie na miano pokutniczego*, temperatura choćby o dwa stopnie chłodniejsza byłaby wybawieniem. 

Próbowałem oziębić się nikotyną, jednak z mizernym skutkiem.

Niestety, natłok samochodów na wąskim dojeździe do przejścia granicznego uniemożliwiał w początkowej fazie – trwającej około czterdziestu minut – manewrowanie między stalą. W tempie znanym doskonale żółwiom z tureckiej miejscowości Fathiye, sunęliśmy ku granicznej nirwanie, choć i ona, wykręcona zawirowaniami rozgrzanego powietrza przypominała bardziej senny miraż niż realną przepustkę do asfaltowej wolności i ożywczego wiatru.

Minuty spędzone pod słoweńskim niebem dystrybuującym żar w hurtowej ilości były zdecydowanie najgorszym momentem tego wojażu. Ożywiające wszystek stworzenia promienie ultrafioletowe, zamiast dodawać energii, wysysały mi ją z wampiryczną mocą. Ogarniający mnie Mrok poddawał wszystko w wątpliwość. Chciałem po prostu zejść z motocykla, rozebrać się do naga i w swoim roznegliżowaniu zaprotestować – jak ukraińskie feministki – przeciw granicznym przejściom, korkującym je tonom samochodowej stali, a przede wszystkim przeciw nonsensowi istnienia, który musiał aktywować się właśnie tam i właśnie wtedy, między 14, a 15, najnudniejszymi i najbardziej potwornymi godzinami dnia.

Tak, zachowywałem się jak pizduś, jednak nic na to nie mogłem poradzić. Odebrana mi została swoboda przemieszczania się, wiatr nie rozwiewający włosów, muchy i pszczoły zakąsane w podróży, zapachy, wonie, aromaty. Czułem tylko, że woń emitowana przez moje ciało staje się specyficzna, a kolejka przesuwa się mozolnie w coraz silniej nagrzewanej atmosferze.

I nie było happy endu. Błyskawiczne załatwione formalności nie poprawiły mi nastroju. Ruszyłem w stronę Izoli przetrącony wydawałoby się banalną sytuacją. Wieczorem siedząc nad Adriatykiem i przepijając myśli nie najlepszym piwem, po raz kolejny uświadomiłem sobie, że podróżowanie bywa różne. Posiada momenty. Dobre, złe, ale i też nijakie.

*Oczywiście, rozebrałem się na ile to było możliwe, jednak szczerze mówiąc nieznacznie poprawiło to moją sytuację.