Podśpiewując nieśmiertelny przebój „W życiu piękne są tylko chwile” Rysiek Riedel przeczuwał – bo mógł nie wiedzieć – że w 1899 roku w nowozelandzkim Invercargill urodził się Burt Munro, któremu z kolei fragment zacytowanego tekstu z pewnością był nieobcy, choć nie miał prawa znać zespołu Dżem.

W samym fakcie urodzin Burta Munro nie ma niczego osobliwego – ot, pojawił się na świecie kolejny przedstawiciel istot myślących i zaczął robić to, co miliony przed nim i po nim: dojrzewać. Los chciał, że kiedy Burt już ostatecznie zmężniał, zakochał się w motocyklach i – jak podejrzewam – musiała być to miłość odwzajemniona.

Ktoś uznał, że warto by opowiedzieć o życiu Munro przy pomocy ruchomych obrazów, dzięki którym świat zapozna się bliżej z sylwetką człowieka nie lękającego się chyba niczego, bo chyba tak nazwać można kogoś, kto na motocyklu Indian Scout z roku 1920 ustanowił w Bonnevile w 1967 rekord prędkości.

Film Rogera Donaldsona w oryginale zatytułowany „The World Fastest Indian”, w polskim tłumaczeniu „Prawdziwa Historia” z powodzeniem dźwiga ciężar obu tytułów. Wszystko, co przytrafiło się Anthonemu Hopkinsowi odgrywającemu rolę Burta, było udziałem tego drugiego.

Munro, motocyklista-konstruktor, który rzadko kosił trawę przed domem, podlewał moczem drzewko cytrusowe na podwórzu, potrafił w motocyklu zrobić wszystko. Nawet – jak się okazało – odlewać tłoki ze stopów jego zdaniem nadających się do tego lepiej, niż te używane przez producenta, co przy jego planie wydawało się nie być pozbawione znaczenia.

A plan był prosty: pojechać do Boneville i ustanowić rekord prędkości. Tak, dokładnie tam: na twardo ubitym słonym gruncie wyschniętego jeziora pamiętającego czasy, kiedy o motocyklach wiedział tylko Manitou i Siedzący Byk, przy czym ten drugi tylko wtedy, gdy wprowadził się w odpowiedni trans podczas Tańca Ducha.  

Oczywiście, podróż z małej nowozelandzkiej mieściny do odległych Stanów Zjednoczonych nie obyła się bez przygód, ale przecież po to człowiek wymyślił podróże. W domu ciężko o większe emocje. Miejsce docelowe, Boneville, nie przywitało Burta zbyt łaskawie, jednak on udowodnił, że człowiek zdolny jest do niezłomności wykraczającej daleko poza standardową jej definicję.

I tak zaczęło się latanie…

Są ludzie, dla których najpiękniejsza w człowieku jest suma wydana na motocykl czy samochód. Jeszcze inni cenią wyłącznie regularność rysów twarzy nazywając je pięknem, nierzadko bardzo zwodniczym. 

Dla mnie najpiękniejsi są ci, którzy posiadają serce i silną wolę, bo to oni – choć nie zawsze tak jak trzeba, co pokazała historia – odciskają najsilniejsze piętno na tym świecie. Tacy, którzy mówiąc mało, robią dużo, bo mają świadomość, że życie pozbawione pasji jest po prostu trumną z lekko jeszcze uniesionym wiekiem. Ale i ono wcześniej czy później ostatecznie się zamknie.

Ktoś mógłby powiedzieć, że Munro nie miał żadnego wpływu na losy świata, bo ostatecznie, kogo może obchodzić dziadek latający dwa metry nad solą? Kto wie może miałby rację, choć byłaby to wyłącznie jego racja. Moja, jakkolwiek banalna, brzmi tak: każdy wytyczony cel i drogi do niego prowadzące warte są wszelkich poświęceń. Niezależnie od wieku, statusu społecznego czy zgromadzonego majątku.

Szacun, Burt!