Po przejrzeniu z zainteresowaniem ogłoszenia zachęcającego do zakupu koreańskiego motocykla Daelim VT 125 w budzącej zadumę i skłaniającej do zakupu cenie (http://otomoto.pl/daelim-vt-125-M2510883.html), a także naładowany dwukołowymi wizerunkami z popularnego portalu sprzedażowego oraz kolejną powalającą recenzją (motogen.pl) NC700X od Hondiego, w której opiewana jest dualistyczna skrzynia biegów, postanowiłem wybrać się w trasę dającą się po czterech piwach nazwać nawet podróżą.

Trzykilometrowy przejazd nad popularne krakowskie kąpielisko wywołał we mnie entuzjazm porównywalny do tego, jaki odczuwałem podczas pierwszych sztachnięć Giewontem. Po zrobieniu sześciu zdjęć z podróży i obejrzeniu wszystkich cudów przyrody nieożywionej występujących pod postacią opróżnionych butelek nie po lemoniadzie, wymościłem sobie godne pozazdroszczenia gniazdo relaksacyjne i odrobinę przerażony trajkocącymi paniami z boku wbiłem się w słuchawki. Najpierw obsłuchiwałem namiętnie dokonań palestyńskiej raperki Shadi Mansour (http://www.youtube.com/watch?v=21OXQ4m1-Bo), potem pozwoliłem muzyce ambientowej stać się podkładem dla ożywiającej wyobraźnię powieści epistolograficznej. Tajemnica Królestwa, pierwsza część Trylogii Rzymskiej Miki Waltari opowiada historię Marka Mezencjusza Manilianusa, który za panowania wstrętnego, skorego do okrucieństwa i znanego z zamiłowania do orgiastyczności Tyberiusza władającego rozkwitłym Rzymem pozostawionym w spadku przez Boskiego Oktawiana, udaje się do Jerozolimy, aby stać się świadkiem ukrzyżowania Jezusa z Galilei, a potem wnikliwym badaczem jego życia i dzieła.

A tu dalej żadnego motocykla. Na zaparkowanego Yamaha już wchodzi taki jeden mały poćpieg, a za nim drugi trzeciego nawołując. Wspindra się na siedzenie gagatek nieporadnie, a koledzy włączając, co jest do włączenia dopingują go w tej z pewnością poprawiającej nastrój czynności. Rosną nam motocykliści, serce się raduje, dusza do przodu z siebie się wyrywa… W porządku, pytam Yamaha, a ten nie budzącym niepokoju tonem oznajmia, że i owszem. Zadowolony z jego postawy wskakuję do wody, z której wyjdę dopiero po pięćdziesięciu trzech minutach bezustannego, jakże ukochanego przeze mnie pływania.

Pływam tam i nazad. Raz na czas łypię okiem na oblężonego, ale jakże spokojnego Yamaha. Dalajlama mógłby się od niego wiele nauczyć. Mniej więcej po czterdziestej pierwszej minucie zaczyna się, choć motocykl nadal mój w pojedynkę parking okupuje w towarzystwie nie rozróżnianych przeze mnie samochodów uznawanych przeze mnie, podobnie jak wspomniany wyżej Tyberiusz, za po prostu wstrętne*. I to jak się zaczyna! Nagle widzę to: spaghettciarsko zakręcone serpentyny, wzgórza, góry, doliny i przełęcze, po których sunie chmara najróżniejszego sprzętu, ale nagle widzieć to przestaję, bo oto uświadomiony dniem patriotycznym wrzucam myślom jedynkę i nagle, już na dwójce i trójce, przypominam sobie istnienie DKW NZ 350/1 przekazanego ostatnio przez spadkobierczynie Muzeum Powstania Warszawskiego.

Gnam już na szóstce…

W Puszczy Kampinoskiej został zdobyty, a przecież to tam, kojarzę powoli fakty, znana z okrucieństwa 29 Dywizja Grenadierów SS pod dowództwem brigaderführera Waffen SS Bronisława Kamieńskiego przerzucona z wściekle walczącej Warszawy usiłowała zapobiec połączeniu się sił powstańczych z partyzanckimi, aby ostatecznie zostać popchniętą w niebyt** przez oddział AK dowodzony przez por. Adolfa Pilcha. I już wiem, że stać będę - tak jak teraz pewny jestem, że płynę - o siedemnastej, bo to godzina tego upalnego dnia najważniejsza.

I niezależnie od toczonych sporów czy Powstanie miało sens czy było zupełną porażką, choćby tego symbolicznego zatrzymania się jesteśmy Im winni. I temu motocyklowi zdobycznemu już na zawsze mającemu świadczyć, że gdzieś, kiedyś, wśród zieloności drzew istniał sobie, dajmy na to, „Lolek” od „Parasola”, któremu uwidziało się pójść samemu po żelazo. Poszedł więc i je zdobył. Ku chwale swojej i Ich.

Mówi się, że są narkotyki twarde i miękkie. Wszystko to prawda. Są jeszcze endorfiny, które wyzwolone czterdziestą minutą wysiłku fizycznego potrafią przemienić postrzeganą rzeczywistość na podobieństwo kalejdoskopu. Szkoda tylko, że działają tak krótko...

 

* W swoim czasie rozważałem jakieś 14 do 19 minut przystąpienie do kursu na kategorię B i do dziś strasznie się tego wstydzę. :-)

** Było to ostatni bój żołnierzy Kamieńskiego, który niebawem został skazany przez Niemców na śmierć za niesubordynację.